Cambodjaanse bruiloft

Hallo Allemaal,

Tja, dan breekt ineens de laatste week van ons vrijwilligersbestaan aan....Jeetje, deze maanden zijn omgevlogen! Wij hebben zóóóó ontzettend veel beleefd , dat het nog tijden zal duren voordat we alles hebben verwerkt .
Misschien is na mijn vorig verslag de indruk ontstaan, dat we voornamelijk negatieve gevoelens hebben bij de vrijwilligersindustrie. Dit is beslist niet het geval; wij willen echter niet wegduiken voor de minder fraaie aspecten ervan. We hopen dat onze inspanningen de bekende druppel op de gloeiende plaat zullen zijn en dat deze druppel niet ernaast valt en verdampt.
Tijdens een van de bijzondere happenings hier in Siem Reap hebben we kunnen ervaren, dat de inzet van vrijwilligers er zeker toe doet. Jaarlijks wordt hier een zgn. Puppet Parade georganiseerd door verschillende hulporganisaties. Kinderen maken met behulp van artiesten enorm grote “Puppets “, schilderachtige gigantische creaties van vliegerpapier en bamboestokken. Deze zijn dan ook nog kunstig verlicht. In een soort carnavalsoptocht worden deze door de straten van het centrum van Siem Reap, opgeluisterd met opzwepende muziek , aan iedereen vertoond. De vrijwilligers van het Thida”s house ( waar wij nu dus bijna 4 maanden verblijven ) hadden de schone opdracht om, uitgedost met speciale t-shirts en emmertjes , zoveel mogelijk geld op te halen bij het toegesnelde publiek. Deze stonden rijen dik langs de route en het was ongelooflijk om te zien hoe gul met name de Cambodjaanse bevolking onze emmertjes wisten te vullen. Dit in tegenstelling tot de vele toeristen, die vooral in de weer waren met hun camera”s en tablets, maar hun portemonnaie maar moeizaam wisten open te trekken ( maar ze worden ook wel al de hele dag belaagd om “te geven”!) Het was hartverwarmend om te zien hoe Cambodjaanse “oudjes “en hun kleinkinderen vooral de emmertjes van de Nederlandse oudjes ( Cees en ik dus ) wilden vullen. Op het laatst moesten we de biljetten aandrukken om de laatste giften nog te kunnen incasseren. De opbrengst overtrof die van vorig jaar; iets waar alle vrijwilligers natuurlijk erg trots op waren. De opbrengst is overigens bestemd voor de kinderen van de diverse hulpverleningsprojecten en om de kosten van deze PuppetParade te dekken.

En dan was er natuurlijk de Cambodjaanse bruiloft . Wekenlang waren we hier voor in de weer geweest. Wat aan te trekken ? Welke voorschriften moesten worden nageleefd ? Het komt er dus op neer, dat gepaste Cambodjaanse kleding en schoenen zijn vereist ! Voor Cees betekende dit een paar dichte “nette “schoenen, die we natuurlijk niet mee genomen hebben op deze reis; want je loopt hier de hele dag op slippers of feitelijk zelfs op blote voeten, want binnenshuis mag je nergens schoenen aan. Uiteraard ook een nette broek en overhemd ( het liefst in Cambodjaanse stijl ). Voor mij gold uiteraard ook een lange jurk, maar gezien mijn leeftijd ook bedekte schouders en mouwtjes. ( terwijl de temperaturen hier inmiddels zijn opgelopen tot ver over de 30 graden ! ) Maar je moet er wat voor overhebben om bij zo”n gebeuren aanwezig te mogen zijn. Bovendien werden we ook nog uitgenodigd om aanwezig te zijn bij alle ceremoniëen van die dag, eigenlijk alleen voorbehouden aan directe familieleden. Het was even schrikken toen we hoorden dat de eerste ceremonie nl. al om 6 uur s”ochtends begon. Bovendien duurt een bruiloft hier minimaal 2 dagen ( vroeger zelfs 7dagen !! ) Maar de eerste dag bestaat vnl. uit bezoek van het bruidspaar en zijn gevolg- lees 3 bruidsmeiden en 3 bruidsjonkers – aan een tempel en vervolgens een langdurige fotoshoot bij Angkor Wat, waarbij telkens door alle deelnemers van kleding gewisseld moet worden. Gezien de laatste locatie trok dit vooral ook veel toeristen, die aanvankelijk zelfs dachten dat het een fotoproduktie voor een tijdschrift betrof. Dus belangstelling, zeker voor een van de Nederlandse bruidsmeiden, genoeg !!( er moest 4 keer van kleding gewisseld worden;midden op straat...)

Even na 5 uur in de vroege ochtend werden we door een tuktuk opgehaald. Prachtig om te zien hoeveel mensen in Siem Reap dan al in de weer zijn op de marktjes en hun eetstalletjes. Maar bij het huis van de bruid , dat in een landelijke buurt dichtbij het vliegveld is gelegen, was het een en al chaos … we werden verwelkomd door een paar reusachtige koeien die heel gemoedelijk voor het huis hun roes lagen uit te slapen en daarbij de nodige flaters hadden achtergelaten. De feesttent die aan de voorkant van het huis was opgesteld was nog in aanbouw. Aan de overkant van de stoffige landweg ontwaarden we eveneens de contouren van een (lege) feesttent , en daarachter zagen we in de vage ochtendschemer diverse stevige dames al driftig in de weer met grote potten op houtvuren. Later hoorden we dat de dag ervoor het hele stoppelveld nog met een soort pikhouwelen platgeslagen moest worden om het een beetje egaal te krijgen. Verder vernamen we dat het bruidspaar , de bruidsmeiden en de bruidsjonkers allemaal nog onder handen werden genomen door een soort Cambodjaanse Leco, m.a.w. Ze werden allemaal stevig in de maku-up gezet, waardoor ze bijna allemaal onherkenbaar werden; vooral ook door hun nephaarstukjes. En de kleding : veel Aziatische glitter en glamour, De bruid , bruidegom en bijbehorende artikelen moesten zich wel 7 keer die dag verkleden....Varierend van zilver, goud,hard-roze, feloranje, hardblauw en geel ( wit wilde niet lukken, want een passende jurk voor het boomlange Nederlandse, felblonde, bruidsmeisje Sanne, bleek niet voorradig in de verkleedkist ) en dus werd weer uitgeweken naar een andere zilvervariant met veel glitter en lovertjes... Het huis zelf was nog een en al wanorde, afval, rondlopende kippen, honden en katten en gemoedelijk rondlopende familieleden die nog gauw een “ aangeklede “douche namen onder de buiten-waterpomp in afwachting van hun make-up sessie.
De eerste ceremonie bestond uit het begroeten van de opkomende zon; de dienstdoende ceremoniemeester bediende vooral de microfoon, zodat in de verre omtrek goed hoorbaar was, dat er iets werd gevierd...( iets wat we inmiddels dagelijks meemaken, aangezien alle bruiloften en begrafenissen luidruchtig de hele dag worden gevierd ).Vervolgens verplaatste het gezelschap zich naar de benedentent, waar het bruidspaar zgn. de haren werden afgeknipt, door beurtelings alle belangrijke familieleden en genodigden; ook wij werden uitgenodigd hieraan deel te nemen. Deze ceremonie symboliseert de terugkeer naar het prille en onschuldige, waarmee het leven als baby begint. Wij werden voortdurend door de “ooms en tantes “ glimlachend aangemoedigd ( ze spraken echt alleen Kmer )en onze kleding werd alom geprezen ( Kampuchea”” roepend, duim omhoog en breed lachen..)
Het gezelschap begaf zich vervolgens naar de inmiddels in gereedheid gebrachte tent aan de overkant waar de dames van de kookploeg het ontbijt hadden verzorgd. Veel soep met noedels, vlees, kip en een soort broodstukjes, wat meer weg had van oliebollendeeg. Het bruispaar en consorten was hierbij niet aanwezig, want die werden alweer in de volgende revisie gegooid. Arme Sanne .( de Nederlandse bruidsmeid ) Zij barstte van de honger, maar tja ze moest worden opgetuigd als Barbie. Vervolgens werden we weer in het woonhuis verwacht waar op de bovenverdieping een soort trouwzaal was ingericht met veel roze en witte tulen draperieën .Hier hadden een 5-tal monniken postgevat, die op de bekende murmeltoon zeker een uur lang diverse gebeden zongen of prevelden, onder aanvoering van de ceremoniemeester die zich inmiddels in een soort glitterjasje had gehesen. Het bruidspaar werd geacht om deze ceremonie in lotushouding te ondergaan. Maar niet alleen zij; ook wij moesten op de harde houten vloer plaatsnemen. Vrouwen moeten echter hun benen niet gekruisd maar zijwaarts naar achteren plaatsen. Zie dit maar een uur vol te houden....zelfs de doorgewinterde Cambodjaanse vrouwen lukte dit niet; dus werd ik telkens aangetikt door mijn voluptueuse buurvrouw als zij van “standje wilde “wisselen. Daarbij werd ik aan alle kanten geholpen om mijn kleding weer te fatsoeneren, want stel je voor als er een stukje ontbloot been te zien zou zijn. ...Toen na een uur de monniken eindelijk verdwenen en het bruidspaar kreunend en steunend weer voor de volgende verkleedpartij werden afgevoerd, werd ik spontaan door een aantal omringende vrouwen beetgepakt voor een massage. Bleken het in het dagelijks leven volleerde masseuses te zijn, die er nu alle plezier in hadden om mij eens goed onder handen te nemen. Naast mijn benen en voeten werden vooral mijn bovenarmen en rug goed beetgepakt. ( overigens zijn mijn bovenarmen hier so wie so een enorme attraktie ; ondanks mijn dagelijke yoga-oefeningen en mijn jarenlange fysiotraining in Nederland heb ik gewoon Juliaantjes ; de kindertjes van de Kindergarten waar ik dagelijks s öchtends mee werk ,doen niets liever dan kneden in mijn armen; ik heb ze dan ook al een nieuw woord geleerd : chicken wing !. Want tja van hun eigen moeders zijn ze alleen de dunne bonenstaakjes gewend ). Maar deze gratis massage-aktie tijdens zo”n bruiloftsceremonie vond ik toch wel hilarisch , maar ook zeer aangenaam. Helaas moesten we weer in aktie, want we werden uitgenodigd om het bruidspaar te voorzien van gewijde polsdraadjes en hen met water te besprenkelen , later ook nog met bloemblaadjes en kokosdraden. Al met al een hele zit en ook wel heel bijzonder. Uiteindelijk verplaatste het hele gezelschap zich naar de feesttent aan de overkant waar inmiddels grote ronde tafels en met glitterstof beklede stoelen waren geplaatst en de keukenploeg liet zien dat ze in staat waren om honderden gasten te voorzien van typisch Cambodjaanse gerechten. Veel kip en vlees dus. Maar toen een van onze tafelgenoten bemerkte dat ik vegetarisch was, kwam hij meteen in aktie en binnen no time werd een hele groenteschotel aangereikt. Maar ook de nodige bieren, zo als altijd met grote ijsblokken , ontbraken niet. De bruidsmeiden en het bruidspaar echter moesten als ontvangstcommitee fungeren. En iedereen wilde voortdurend met hen op de foto ... Vooral alle Cambodjaanse mannen wilden met de blonde Nederlandse, bij wie ze meestal niet eens tot haar elleboog reikten....Het arme kind stierf van de honger en de pijn in haar voeten, want ze moest op stiletto”s.... En dan de muziek. De installatie die was geplaatst zou op menig festivalterrein terecht kunnen. Het was dus oorverdovend. ( de koeien heb ik dus niet meer gezien ! ) Vervolgens werden er enveloppen uitgedeeld, want het is de bedoeling dat alle gasten een financiële bijdrage afleveren . Het is dus van groot belang om zo veel mogelijk mensen uit te nodigen, want hun bijdrage moet in ieder geval de kosten van het feest kunnen dekken en liefst wil men er nog gunstig uitspringen. Zodat het kersverse paar wat extra overhoudt om aan hun toekomst te werken. Maar de donaties worden ook kritisch bekeken : doneert men te karig dan kan dat ook het einde van de (vriendschap)relatie betekenen. We begrijpen nu ook, dat menig Cambodjaan niet altijd gelukkig is met een uitnodiging voor een Wedding ; het brengt menigeen regelmatig in financiële problemen.
Dit bruidspaar had ervoor gekozen om de viering op klaarlichte dag te laten plaatshebben, omdat de afgelegen locatie in de avonduren niet als al te veilig werd geacht. Het schijnt dat menigeen zijn motor ( en dat is hier een heilig vervoermiddel ) en zijn mobiel dan nogal eens moet “afstaan “. Tegen 4-en hadden we het wel bekeken en lieten ons veilig met de tuktuk thuis brengen. Helaas hebben we daardoor het Cambodjaanse dansen gemist, maar gezien het stoppelveld mogelijk ook enkelblessures.!!