Karaoke en Schoolbanken

Beste mensen,

Het heeft even geduurd om ons volgende verslag aan te leveren, want de internetverbindingen laten de laatste tijd nogal veel te wensen over. Volgens sommigen hier zou het mogelijk te maken kunnen hebben met de onrustige politieke situatie in Cambodja. Er zijn al maanden demonstraties aan de gang, opgezet door de oppositie die de uitslag van de in july 2013 ( ! ) gehouden verkiezingen als ongeldig verklaard willen zien. Ze willen dat er een eind komt aan het 30-jarig bewind van de huidige regering, die volgens vele Cambodjanen zeer corrupt is en het landsbelang verkwanseld aan buitenlandse investeerders, vooral uit Vietnam, Zuid-Korea en China. Daarnaast zijn er in de hoofdstad Phnom Penh en onmiddellijke omgeving hevige stakingen gaande in de kledingindustrie, waar arbeiders letterlijk en figuurlijk vechten om verhoging van hun schandelijk lage lonen; dit heeft helaas al doden gekost ! Wij , de vrijwilligers, hebben dan ook al een negatief reisadvies gekregen voor het bezoeken van deze stad . Gelukkig hebben onze kinderen er tijdens hun bezoek aan Cambodja geen hinder van ondervonden.
Maar helaas zitten de bezoeken van hen aan ons er nu ook op. Het was erg leuk om hen weer te zien en met hen onze projecten te bezoeken, waardoor zij zich een betere voorstelling kunnen maken van waar we hier mee bezig zijn. Luuk en Tessa hebben zelfs deelgenomen aan een les van Cees op het Provincial Teachers Trainers College . En kunnen meemaken hoe anders studenten hier omgaan met hun leraren dan we in Nederland gewend zijn( bij iedere begroeting buigingen maken, “good afternoon teacher”, opstaan als je iets moet zeggen/wil vragen; pas gaan zitten als de “teacher “dit zegt. )
Maar ze hebben ook sommige leraren van hun andere kant kunnen waarnemen : deze hadden nl. een soort “afscheidsparty “voor hen georganiseerd. Het kwam erop neer, dat we met de tuktuk werden meegenomen naar een afgelegen restaurant / karaoke-gelegenheid., waar geen toerist te bekennen was ,maar alleen Cambodjanen. Bij de ingang werden we verwelkomd door een aantal “zomers “geklede dames ( beslist geen traditionele Kmer-kledij ), die volgens Cees in al zijn “onschuld “werden aangezien als serveersters. Alleen hadden ze een andere opvatting over de bediening...
We werden door het gezelschap ( diverse leraren en ondersteunend personeel ) meegenomen naar een aparte eetruimte, waar de glazen vooral werden gevuld met grote ijsblokken en een scheutje bier en waar bij iedere slok met iedere aanwezige getoast moest worden. Op den duur kreeg je het gevoel er een tennisarm aan over te houden ,maar snel dronken werd je er beslist niet van...Toch werden de aanwezige Cambodjaanse dames/leraressen steeds vrolijker en wisten Cees zelfs op een gegeven moment zo ver te krijgen dat hij moest gaan zingen. En ja hoor, het werd het clublied van zijn favoriete voetbalclub Feijenoord: Hand, in hand kameraden “. Dit tot ontsteltenis van Luuk, als fervente Ajaxfan. Hij kon wel door de grond gaan en had een blik van “ik hoor hier niet bij en dit is geloof ik ook niet meer mijn vader.... “ Maar hierdoor sloegen bij de Cambodjanen alle remmen los en werden we meegetroond naar een afgesloten gecapitonneerde ruimte, waar al een zgn. “”ladyboy “in afwachting zat om de door ons aan te vragen muzieknummers in te voeren op het karaoketoestel. Ook de koelbox met ijsblokken bleek te zijn meegevoerd... De Cambodjanen gingen daar oorverdovend los, vooral op de Kmer-smartlappen. Maar een van de mannelijke leraren ontpopte zich als een waar zangtalent; vooral in de Engelse liefdesliedjes ; opvallend was wel dat zijn gezongen Engels beter verstaanbaar was dan wanneer hij een gesprek moet voeren. We hebben nog even overwogen om hem te naturaliseren tot Nederlander, aangezien hij dan met gemak het Eurovisiesongfestival namens Nederland zou kunnen winnen.. Toen wij vervolgens op het dansvloertje werden uitgenodigd om de typisch Cambodjaanse dansbewegingen na te bootsen ( het komt er vooral op neer elkaar beslist niet aan te raken en met handen en voeten allerlei kronkelende bewegingen te maken met een souplesse,, die wij helaas niet beheersen, ondanks de jarenlange Iliontrainingen !! ) was dit voor Luuk en Thessa het sein om af te haken . Zij werden vervolgens afgevoerd door de tuktuk waardoor Cees en ik later weer met gemotoriseerd vervoer huiswaarts werden gebracht. Dankzij Cees zijn orientatievermogen heeft zijn motorrijder weer delen van Siem Reap gezien waarvan hij het bestaan niet wist ! ( het blijft ook lastig om in het pikkedonker uit te leggen waar je huis is, als de straat geen naam heeft en jouw huis geen nummer. ) Uit bijgaande foto”s blijkt hopelijk dat onze “chocolate-road “inmiddels een metamorfose heeft ondergaan... ! Wij konden onze ogen niet geloven toen er een paar weken geleden enkele vrachtwagens ladingen vol rode aarde neerstorten en de weg hebben geëgaliseerd ! Dus gelukkig geen fiets-valpartijen meer !! ( scheelt ook aanzienlijk in de wasserij-kosten. )
Zoals ik mogelijk al eerder heb aangegeven, zijn we enorm verwend door diverse mensen in Nederland met donaties . Er is zelfs door hardlopers van “onze “ Ilion-atletiekvereniging tijdens de jaarlijkse Oliebollenloop een inzameling gehouden t.b.v. Van ons vrijwilligerswerk in Cambodja.We zijn hierdoor enorm verrast en ontroerd ! Jeetje, jullie denken zelfs tijdens de drukke feestdagen aan ons ( maar vooral natuurlijk aan de Cambodjaantjes..)
We hebben besloten om deze donaties te spenderen aan nieuwe schoolbanken en schoolborden in het ochtend-project van Cees. Het is daar armoede troef. En als jullie de verrotte bankjes op de bijgevoegde foto”s zien, dan begrijpen jullie mogelijk onze keuze !
Om dat te realiseren zijn we op een ochtend, samen met de “baas “van het project New Bridge naar de plaatselijke Ikea getogen. Uit de bijgaande foto”s kunnen jullie misschien de keuze voor de nieuwste Billie begrijpen. In de meubelwerkplaats was werkelijk geen voorbeeld -exemplaar van een bankje te bekennen. Maar met veel handen-en voetenwerk werd met behulp van de Cambodjaanse schoolbaas uitgelegd wat we zochten. En dan begint het onderhandelen...de prijs werd volgens de meubelmaker vooral bepaald doordat de bomen niet naast zijn werkplaatsje stonden.....Maar uiteindelijk werden er tien verse schoolbankjes na 1 week afgeleverd ; en tja ook hier blijkt de construktie niet te kloppen ( heeft Ikea patent op !) … er ontbraken de opbergvakken !Waardoor de hele handel na een paar dagen weer opnieuw moest worden opgehaald ; maar inmiddels staat alles in gewenste staat én met nieuwe schoolborden ( ook de oude zaten vol met gaten ) op zijn plek in de klaslokaaltjes. De leerkrachten en de kinderen zijn er reuzetrots op !!
Namens hen : énorm bedankt. En reken er maar op, dat zij er zéér zuinig mee omgaan...

Momenteel is het in het vrijwilligershuis een komen en gaan van nieuwe vrijwilligers , met alle perikelen die daarbij horen. Maar daarover graag een volgende keer !