nieuwe belevenissen in siem reap
Door: mia en cees
Blijf op de hoogte en volg cees en mia
30 December 2014 | Cambodja, Khett Siem Reab
Chumreapsuor ,
Met dit woord begroet je elkaar in Cambodja , vaak vergezeld door het bekende gebaar van tegen elkaar gevouwen handen .( sampeyar ) De hoogte van dit hand- gebaar hangt af van de positie van diegene , die je ontmoet. Als je monniken begroet, hoor je je handen voor je gezicht te houden ; mocht je het geluk hebben om Boedha ( of de koning ) te ontmoeten , dan hou je de handen voor jouw voorhoofd of hoger. Het is een traditionele Cambodjaanse manier om beleefdheid en respect te tonen. Kinderen leren het al van jongs af aan.
Nu we hier al wat langer rondlopen, krijgen we vaker een “inkijkje “ in bepaalde gewoontes en tradities. Zoals bijv. de gebruiken rondom een huwelijk. Vorig jaar voelden wij ons zeer vereerd om uitgenodigd te worden voor een heuse Cambodjaanse huwelijks ceremonie. Ook dit keer viel ons “de eer” te beurt. En wel van de “rechterhand “( Sam )van mijn projectleidster ANGE ( de Duitse dame , die het project met zijn medewerking heeft opgezet ). Sam fungeert al jarenlang als haar steun en toeverlaat, niet in het minst vanwege zijn kennis van de taal en het politieke en bureaucratische netwerk in Cambodja. . Maar Sam had nog niet de ware gevonden...
Dan blijkt, dat gearrangeerde huwelijken hier nog veelvuldig voorkomen. Mogelijk dat in de hoofdstad Phnom Penh inmiddels meer moderne ideëen hun invloed doen gelden; maar in het landelijke gelegen Siem Reap voltrekt het dagelijks leven zich nog naar de aloude tradities. Wanneer ouders een geschikte kandidaat voor hun dochter denken te hebben ( lees : hij moet een baan en genoeg geld hebben om hun dochter te kunnen “kopen “) wordt de a.s. geacht officieel de hand te komen vragen aan haar vader, En dan begint het “loven en bieden “. Ouders kunnen op deze manier ook verbintenissen tegen houden of onmogelijk maken door een absurd hoge prijs voor hun dochter te vragen. Vaak betekent dit onherroepelijk het einde van de “relatie “. Het is bijna onmogelijk om toch te kiezen voor elkaar, want daarmee verlies je de steun van jouw hele familie. En zelfs de hele ( dorps)gemeenschap keert zich tegen je !
In een land zonder enige sociale voorzieningen ( geen bijstand, geen zorgverzekering, geen ww, geen kinderopvang, etc ) is dat een onmogelijke opgave !
En denk maar niet, wanneer je het eens bent geworden over de prijs, dan je er dan bent. Ook over het huwelijksfeest moet onderhandeld worden. Hoeveel dagen gaat het duren, ? En wie worden er allemaal uitgenodigd ? Want de hoeveelheid genodigden bepaalt tevens de opbrengst van het feest. Het is nl. niet de bedoeling, dat je een huwelijksgeschenk meebrengt , maar uitsluitend een financiële donatie is vereist.! Daardoor is het gebruikelijk, dat “jan en alleman “een uitnodiging ontvangt. Niet omdat jouw aanwezigheid op prijs wordt gesteld, maar vooral jouw portemonnaie. Ook al ben je écht verhinderd, toch dien je een donatie te leveren ! Voor de meeste Cambodjanen zijn “Wedding- uitnodigingen” op deze manier al een gruwel en levert het hen vaak enorme problemen op. Meerdere uitnodigingen in één maand betekent vaak een gang naar de bank voor het afsluiten van leningen.
Het prille bruidspaar kent elkaar feitelijk nauwelijks . Elkaar aanraken is uit den boze. Zelfs hand in hand op de “verlovingsfoto “is uit den boze ! Laat staan “eerst samenwonen … “ Dit is ondenkbaar. Tja, dan kan naderhand de partnerkeuze wellicht tegenvallen....Het is dan ook niet verwonderlijk, dat het percentage “huiselijk geweld “in Cambodja zeer hoog is.
Dit alles geeft dan weer een minder romantisch beeld van zo”n huwelijksfeest. Waar de gasten vooral heel veel willen eten en drinken ( tja, de kosten van de donatie en de aangeschafte kledij moeten er toch “uitgehaald “worden.)
Ook bij deze bruiloft maakten Cees en ik onze opwachting in traditionele Cambodjaanse kledij, ( nog achter de hand gehouden van de vorige partij ..) wat door de overige dorpsgasten zeer werd gewaardeerd. Dat het bruidspaar zelf tijdens de tweede dag van hun huwelijksfeest in Westerse bruidskleding verscheen konden ze echter helemaal niet waarderen. Vooral de bruid in een witte jurk, bleek helemaal niet te kunnen. Witte kleding wordt hier nl. gedragen tijdens boedhistische begrafenissen ! Ze hoorden vooral heel felle gekleurde “bling-bling “kleding te dragen ( met liefst 5 tot 7 changementen..) én de bruid wordt dusdanig geschminkt , dat ze voor menigeen onherkenbaar is.Terwijl ze naturel veel mooier zijn !!
En ja, dan was er ook nog de International AngkorWat Run.!!
Vorig jaar ontdekten we bij toeval dat hier eens per jaar een heuse hardloopwedstrijd wordt gehouden. En het bijzondere is vooral dat de start en finish plaats vindt vóór de ingang van het beroemdste tempelcomplex in Zuidoost Azië : Angkor Wat.
De route van de halve marathon en ook van de 10 km. gaat bovendien langs enkele bekende tempelgebouwen, die ook tot het werelderfgoed van de Unesco behoren, die jaarlijks vele duizenden toeristen trekken. Voor de Cambodjanen is dit hele uitgestrekte gebied een soort “heilige “grond. Dus wél heel bijzonder om hier te mogen hardlopen. Vorig jaar waren we dus te laat om nog mee te kunnen doen. Dit jaar ons tijdig ingeschreven; hoewel we beiden in staat geacht mochten worden een halve marathon te kunnen lopen ( per slot had ik in okt. ook de 20 km. Van Parijs volbracht... ) leek het ons verstandiger om het bij de 10 km. te houden. Vanwege de hoge temperatuur en de geringe mogelijkheden om vooraf hier goed te trainen. Gelukkig konden we dit keer een aantal weken onze conditie op peil houden op de loopband in een fitnessruimte. Helaas ging het bij Cees weer mis : zijn kuitspier blessure speelde weer op, waardoor het voorbereiden beperkt moest worden tot fietsen en zwemmen. Hij besloot dan ook om de hele tijd bij mij te blijven. Ook uit angst, dat de warmte vervelende gevolgen voor mij zou kunnen hebben ( ernstige uitdroging is mij nl. al eerder overkomen... ) Gelukkig was de start al vroeg gepland, nl. om 6.20 u, zodat het mogelijk nog “fris “zou kunnen zijn. Wel een prachtig gezicht om zo rond 5 uur opgehaald te worden met de tuktuk en aan te sluiten bij al die deelnemers ( in totaal 8000, waarvan 3000 Cambodjanen en de rest verdeeld over 77 nationaliteiten ! ) al die rode achterlichtjes in het pikkedonker en het opgewonden gekwetter links en rechts uit de tuktuks aan te horen.
Zoals te verwachten viel, was het startterrein een en al chaos. Eerst zouden de rolstoelers en anderszins gehandicapten ( om 6 uur ) starten, vervolgens de halve marathon, daarna de 10 km en tenslotte de Kidsrun van 3 km. Maar in het schemerdonker was iedereen op zoek naar een startvak en vooral naar de richting waarop je geacht werd te vertrekken. Uiteindelijk konden we tegen 7 uur ons door wat dranghekken naar voortbewegende lopers wurmen. De temperatuur was inmiddels opgelopen naar 28 graden !!
Tjee, wat was het al warm... Maar het gevoel dat het ook wel heel bijzonder is , om langs eeuwenoude tempels, metershoge beelden en door de bekende Zuiderpoort te mogen rennen, overheerste . Menigeen, dus ik ook, stond regelmatig stil om foto"s te nemen. De verzorgingsposten( na iedere 2,5 km.. ) waren goed voorzien van water, mierzoete energy drank én bananen ! Het parcours liep grotendeels door bomen omzoomde lanen , langs tempels en was volledig geasfalteerd. Voor Cambodja wel een bijzonderheid. Langs de route was er nauwelijks publieke belangstelling, hier en daar wat bewoners die hun stalletjes in gereedheid brachten voor de toeristenstroom, die na 9 uur op gang mocht komen. Maar : als bijzondere supporters ontwaarden we wel apen en zowaar een olifant langs de kant. !! Kwamen ook zij op de bananen af ?? ( helaas geen foto van genomen. )
Maar waar ik al voor vreesde: toen de zon goed begon door te komen, vloeide al mijn energie uit mijn lijf. Het werd duidelijk een kwestie van blijven drinken en zo goed mogelijk proberen deze run uit te lopen. Overigens : voor de Cambodjaanse deelnemers was deze happening min of meer een gezelligheids-uitje. Ze zijn nl. totaal niet gewend om te sporten en deelname was voor hen een oefening in lekker kletsen, lachen , wat dribbelen, selfies maken en banaantjes eten. Je zou hier behoorlijk uit de toon vallen als je met jouw ogen op de stopwatch een pr. had willen scoren... Uiteindelijk, dankzij de ondersteuning van Cees , die bij mij bleef en telkens water ophaalde en mij naar de volgende km. wist "te praten ", heb ik het gehaald in de beschamende tijd van 1.07 u.... Maar wat was ik blij, dat ik mij niet had ingeschreven voor de halve..., maar er wél bij was !! Ilion was erbij !!
Na afloop werden onze ouderwetse chips door een lieftallige Cambodjaanse in hurkzit van onze schoenen geknipt en werden we weer voorzien van bananen, bananen, en nog eens bananen , water en wafeltjes ;nog wat foto"s gemaakt en werden we met een brede grijns weer opgewacht door onze tuktuk-chauffeur . Bewondering alom voor de mooie medailles, met de beeltenis van Angkor Wat !
O, wat is zelfs een koude douche heerlijk in dit land.!
S' Middags zijn we een kijkje gaan nemen bij de vorderingen van de bouw van een schooltje in een dorpje , zo'n 40 km. buiten Siem Reap. Een van de dorpsbewoners heeft het initiatief genomen om in zijn achtertuin een school te gaan bouwen mét dagopvang; waardoor de plaatselijke bevolking tijdens de rijstoogsten niet ook hun kinderen van school halen en de hele dag laten meewerken op de rijstvelden en zij dus verstoken blijven van onderwijs. De bouw wordt bekostigd door donaties van diverse sponsoren, ( o.a. Uit Noorwegen, maar ook diverse vrijwilligers uit Nederland. ) Vorig jaar hebben we gezien hoe de rijstboeren zelf de funderingen en een toiletgebouwtje hadden weten te realiseren. Nu was de begane grond , de trap en zelfs de eerste verdieping af. Alleen de luiken voor de raamopeningen ( uiteraard heeft men geen glas... ) waren nog niet af en de vloeren waren nog bezaaid met centimeters zand. Toch was er al 1 schoolbank neergezet , waardoor er 15 kinderen les konden krijgen....Aan de muur hingen 2 schamele kapotte schoolborden . Cees en ik hebben daar spontaan besloten om van de donaties, die wij uit Nederland hebben meegekregen 3 blackboards en 3 whiteboards aan te schaffen. Daar waren ze maar wat blij mee !! Uiteraard wilden ze dat we ook daar les zouden gaan geven, maar ...we hebben al een “baan “en het dorpje ligt wel heel erg “in the middle of nowhere “
Ze hebben geen internet of wifi; hoe zou ik dan aan mijn weblog kunnen werken ???
Chum riab lia hauy ( Goodbye)
Met dit woord begroet je elkaar in Cambodja , vaak vergezeld door het bekende gebaar van tegen elkaar gevouwen handen .( sampeyar ) De hoogte van dit hand- gebaar hangt af van de positie van diegene , die je ontmoet. Als je monniken begroet, hoor je je handen voor je gezicht te houden ; mocht je het geluk hebben om Boedha ( of de koning ) te ontmoeten , dan hou je de handen voor jouw voorhoofd of hoger. Het is een traditionele Cambodjaanse manier om beleefdheid en respect te tonen. Kinderen leren het al van jongs af aan.
Nu we hier al wat langer rondlopen, krijgen we vaker een “inkijkje “ in bepaalde gewoontes en tradities. Zoals bijv. de gebruiken rondom een huwelijk. Vorig jaar voelden wij ons zeer vereerd om uitgenodigd te worden voor een heuse Cambodjaanse huwelijks ceremonie. Ook dit keer viel ons “de eer” te beurt. En wel van de “rechterhand “( Sam )van mijn projectleidster ANGE ( de Duitse dame , die het project met zijn medewerking heeft opgezet ). Sam fungeert al jarenlang als haar steun en toeverlaat, niet in het minst vanwege zijn kennis van de taal en het politieke en bureaucratische netwerk in Cambodja. . Maar Sam had nog niet de ware gevonden...
Dan blijkt, dat gearrangeerde huwelijken hier nog veelvuldig voorkomen. Mogelijk dat in de hoofdstad Phnom Penh inmiddels meer moderne ideëen hun invloed doen gelden; maar in het landelijke gelegen Siem Reap voltrekt het dagelijks leven zich nog naar de aloude tradities. Wanneer ouders een geschikte kandidaat voor hun dochter denken te hebben ( lees : hij moet een baan en genoeg geld hebben om hun dochter te kunnen “kopen “) wordt de a.s. geacht officieel de hand te komen vragen aan haar vader, En dan begint het “loven en bieden “. Ouders kunnen op deze manier ook verbintenissen tegen houden of onmogelijk maken door een absurd hoge prijs voor hun dochter te vragen. Vaak betekent dit onherroepelijk het einde van de “relatie “. Het is bijna onmogelijk om toch te kiezen voor elkaar, want daarmee verlies je de steun van jouw hele familie. En zelfs de hele ( dorps)gemeenschap keert zich tegen je !
In een land zonder enige sociale voorzieningen ( geen bijstand, geen zorgverzekering, geen ww, geen kinderopvang, etc ) is dat een onmogelijke opgave !
En denk maar niet, wanneer je het eens bent geworden over de prijs, dan je er dan bent. Ook over het huwelijksfeest moet onderhandeld worden. Hoeveel dagen gaat het duren, ? En wie worden er allemaal uitgenodigd ? Want de hoeveelheid genodigden bepaalt tevens de opbrengst van het feest. Het is nl. niet de bedoeling, dat je een huwelijksgeschenk meebrengt , maar uitsluitend een financiële donatie is vereist.! Daardoor is het gebruikelijk, dat “jan en alleman “een uitnodiging ontvangt. Niet omdat jouw aanwezigheid op prijs wordt gesteld, maar vooral jouw portemonnaie. Ook al ben je écht verhinderd, toch dien je een donatie te leveren ! Voor de meeste Cambodjanen zijn “Wedding- uitnodigingen” op deze manier al een gruwel en levert het hen vaak enorme problemen op. Meerdere uitnodigingen in één maand betekent vaak een gang naar de bank voor het afsluiten van leningen.
Het prille bruidspaar kent elkaar feitelijk nauwelijks . Elkaar aanraken is uit den boze. Zelfs hand in hand op de “verlovingsfoto “is uit den boze ! Laat staan “eerst samenwonen … “ Dit is ondenkbaar. Tja, dan kan naderhand de partnerkeuze wellicht tegenvallen....Het is dan ook niet verwonderlijk, dat het percentage “huiselijk geweld “in Cambodja zeer hoog is.
Dit alles geeft dan weer een minder romantisch beeld van zo”n huwelijksfeest. Waar de gasten vooral heel veel willen eten en drinken ( tja, de kosten van de donatie en de aangeschafte kledij moeten er toch “uitgehaald “worden.)
Ook bij deze bruiloft maakten Cees en ik onze opwachting in traditionele Cambodjaanse kledij, ( nog achter de hand gehouden van de vorige partij ..) wat door de overige dorpsgasten zeer werd gewaardeerd. Dat het bruidspaar zelf tijdens de tweede dag van hun huwelijksfeest in Westerse bruidskleding verscheen konden ze echter helemaal niet waarderen. Vooral de bruid in een witte jurk, bleek helemaal niet te kunnen. Witte kleding wordt hier nl. gedragen tijdens boedhistische begrafenissen ! Ze hoorden vooral heel felle gekleurde “bling-bling “kleding te dragen ( met liefst 5 tot 7 changementen..) én de bruid wordt dusdanig geschminkt , dat ze voor menigeen onherkenbaar is.Terwijl ze naturel veel mooier zijn !!
En ja, dan was er ook nog de International AngkorWat Run.!!
Vorig jaar ontdekten we bij toeval dat hier eens per jaar een heuse hardloopwedstrijd wordt gehouden. En het bijzondere is vooral dat de start en finish plaats vindt vóór de ingang van het beroemdste tempelcomplex in Zuidoost Azië : Angkor Wat.
De route van de halve marathon en ook van de 10 km. gaat bovendien langs enkele bekende tempelgebouwen, die ook tot het werelderfgoed van de Unesco behoren, die jaarlijks vele duizenden toeristen trekken. Voor de Cambodjanen is dit hele uitgestrekte gebied een soort “heilige “grond. Dus wél heel bijzonder om hier te mogen hardlopen. Vorig jaar waren we dus te laat om nog mee te kunnen doen. Dit jaar ons tijdig ingeschreven; hoewel we beiden in staat geacht mochten worden een halve marathon te kunnen lopen ( per slot had ik in okt. ook de 20 km. Van Parijs volbracht... ) leek het ons verstandiger om het bij de 10 km. te houden. Vanwege de hoge temperatuur en de geringe mogelijkheden om vooraf hier goed te trainen. Gelukkig konden we dit keer een aantal weken onze conditie op peil houden op de loopband in een fitnessruimte. Helaas ging het bij Cees weer mis : zijn kuitspier blessure speelde weer op, waardoor het voorbereiden beperkt moest worden tot fietsen en zwemmen. Hij besloot dan ook om de hele tijd bij mij te blijven. Ook uit angst, dat de warmte vervelende gevolgen voor mij zou kunnen hebben ( ernstige uitdroging is mij nl. al eerder overkomen... ) Gelukkig was de start al vroeg gepland, nl. om 6.20 u, zodat het mogelijk nog “fris “zou kunnen zijn. Wel een prachtig gezicht om zo rond 5 uur opgehaald te worden met de tuktuk en aan te sluiten bij al die deelnemers ( in totaal 8000, waarvan 3000 Cambodjanen en de rest verdeeld over 77 nationaliteiten ! ) al die rode achterlichtjes in het pikkedonker en het opgewonden gekwetter links en rechts uit de tuktuks aan te horen.
Zoals te verwachten viel, was het startterrein een en al chaos. Eerst zouden de rolstoelers en anderszins gehandicapten ( om 6 uur ) starten, vervolgens de halve marathon, daarna de 10 km en tenslotte de Kidsrun van 3 km. Maar in het schemerdonker was iedereen op zoek naar een startvak en vooral naar de richting waarop je geacht werd te vertrekken. Uiteindelijk konden we tegen 7 uur ons door wat dranghekken naar voortbewegende lopers wurmen. De temperatuur was inmiddels opgelopen naar 28 graden !!
Tjee, wat was het al warm... Maar het gevoel dat het ook wel heel bijzonder is , om langs eeuwenoude tempels, metershoge beelden en door de bekende Zuiderpoort te mogen rennen, overheerste . Menigeen, dus ik ook, stond regelmatig stil om foto"s te nemen. De verzorgingsposten( na iedere 2,5 km.. ) waren goed voorzien van water, mierzoete energy drank én bananen ! Het parcours liep grotendeels door bomen omzoomde lanen , langs tempels en was volledig geasfalteerd. Voor Cambodja wel een bijzonderheid. Langs de route was er nauwelijks publieke belangstelling, hier en daar wat bewoners die hun stalletjes in gereedheid brachten voor de toeristenstroom, die na 9 uur op gang mocht komen. Maar : als bijzondere supporters ontwaarden we wel apen en zowaar een olifant langs de kant. !! Kwamen ook zij op de bananen af ?? ( helaas geen foto van genomen. )
Maar waar ik al voor vreesde: toen de zon goed begon door te komen, vloeide al mijn energie uit mijn lijf. Het werd duidelijk een kwestie van blijven drinken en zo goed mogelijk proberen deze run uit te lopen. Overigens : voor de Cambodjaanse deelnemers was deze happening min of meer een gezelligheids-uitje. Ze zijn nl. totaal niet gewend om te sporten en deelname was voor hen een oefening in lekker kletsen, lachen , wat dribbelen, selfies maken en banaantjes eten. Je zou hier behoorlijk uit de toon vallen als je met jouw ogen op de stopwatch een pr. had willen scoren... Uiteindelijk, dankzij de ondersteuning van Cees , die bij mij bleef en telkens water ophaalde en mij naar de volgende km. wist "te praten ", heb ik het gehaald in de beschamende tijd van 1.07 u.... Maar wat was ik blij, dat ik mij niet had ingeschreven voor de halve..., maar er wél bij was !! Ilion was erbij !!
Na afloop werden onze ouderwetse chips door een lieftallige Cambodjaanse in hurkzit van onze schoenen geknipt en werden we weer voorzien van bananen, bananen, en nog eens bananen , water en wafeltjes ;nog wat foto"s gemaakt en werden we met een brede grijns weer opgewacht door onze tuktuk-chauffeur . Bewondering alom voor de mooie medailles, met de beeltenis van Angkor Wat !
O, wat is zelfs een koude douche heerlijk in dit land.!
S' Middags zijn we een kijkje gaan nemen bij de vorderingen van de bouw van een schooltje in een dorpje , zo'n 40 km. buiten Siem Reap. Een van de dorpsbewoners heeft het initiatief genomen om in zijn achtertuin een school te gaan bouwen mét dagopvang; waardoor de plaatselijke bevolking tijdens de rijstoogsten niet ook hun kinderen van school halen en de hele dag laten meewerken op de rijstvelden en zij dus verstoken blijven van onderwijs. De bouw wordt bekostigd door donaties van diverse sponsoren, ( o.a. Uit Noorwegen, maar ook diverse vrijwilligers uit Nederland. ) Vorig jaar hebben we gezien hoe de rijstboeren zelf de funderingen en een toiletgebouwtje hadden weten te realiseren. Nu was de begane grond , de trap en zelfs de eerste verdieping af. Alleen de luiken voor de raamopeningen ( uiteraard heeft men geen glas... ) waren nog niet af en de vloeren waren nog bezaaid met centimeters zand. Toch was er al 1 schoolbank neergezet , waardoor er 15 kinderen les konden krijgen....Aan de muur hingen 2 schamele kapotte schoolborden . Cees en ik hebben daar spontaan besloten om van de donaties, die wij uit Nederland hebben meegekregen 3 blackboards en 3 whiteboards aan te schaffen. Daar waren ze maar wat blij mee !! Uiteraard wilden ze dat we ook daar les zouden gaan geven, maar ...we hebben al een “baan “en het dorpje ligt wel heel erg “in the middle of nowhere “
Ze hebben geen internet of wifi; hoe zou ik dan aan mijn weblog kunnen werken ???
Chum riab lia hauy ( Goodbye)
-
30 December 2014 - 17:10
Riet Buis:
Hoi Mia en Cees,
Leuk om jullie belevenissen te lezen. Wat een energie om zoveel op te pakken en eraan deel te nemen.
Vanuit het koude kikkerlandje wensen wij jullie een feestelijke jaarwisseling en nog vele mooie avonturen in Seam Raap.
Jaap en Riet -
30 December 2014 - 17:11
Caty:
Bijzonder de gebeurtenissen voorafgaand aan een huwelijk. Geef in deze toch de voorkeur aan onze westerse gewoonte :-) Wel fijn dat Cees geblesseerd was, had je in ieder geval iemand bij je die van wanten wist. Aan de vooravond van oud en nieuw wordt hier in Zoetermeer al aardig vuurwerk afgeschoten. Jullie een fijne jaarwisseling. Dikke kus Willen en Caty -
30 December 2014 - 17:23
Ans En Toon:
Hallo Mia en Cees, weer een leuk verhaal en nog bedankt voor de leuke verrassing voor Agnes met de Kerst(Skype).
Wij wensen jullie een mooie jaarwisseling en zonder obstakels. Hier dien je op te passen ivm gladheid;
Een proost op 2015 van Ans en Toon -
30 December 2014 - 18:07
Jose:
Tjonge Mia ik was bijna gast op de bruiloft, zo zat ik in je verhaal. Zag nu ook na het zien van de foto's van de vorige keer, alle kleuren, kleding, jullie outfit, helemaal voor me. Toch blij dat ik niet in Cambodja woon :) Heb het al eerder tegen je gezegd je moet een boek gaan schrijven!
Goed dat Cees bij je is gebleven bij de loop pfft.....moet je daar toch niet aan denken, aan je ervaring van warmte en uitdroging van de vorige keer. Gaan jullie volgende keer maar mee met de tuktuk....
Fijne jaarwisseling!
Liefs, Jose. -
30 December 2014 - 19:06
Agnes En Frans:
Hallo Mia en Cees,
Wat een verhaal wederom. Had natuurlijk al dingen gehoord, maar het is iedere keer weer leuk om zo'n belevenissen zo weer te geven dat je je bijna zelf aanwezig voelt. Geweldig. Ook nog bedankt voor het skypen op mijn verjaardag. Zo'n geweldige verrassing en nu waren jullie er toch een beetje bij. Een hele fijne jaarwisseling en tot gauw weer. Liefs Ag en Frans -
30 December 2014 - 20:36
Lilian En Ivo:
Leuk hoor om dit te lezen! We hebben er ook een beetje beeld bij, dat is leuk.
Goed dat je de marathon hebt volgehouden en ook deze dagen veel plezier daar! -
31 December 2014 - 18:28
Marius Boer:
Alweer een prachtig verhaal, beeldend geschreven , hulde !
Groet
Marius -
02 Januari 2015 - 14:14
Ineke:
Hoi Cees en Mia,
Wat een leuk verhaal weer.
Gelukkig Nieuwjaar, groetjes Ineke -
05 Januari 2015 - 14:45
Eloy Degen:
Sorry, voor de late reactie op weer een mooi verhaal van jullie belevenissen. Weer dus een mooie bruiloft meegemaakt en dat blijft natuurlijk weer bijzonder daar en daarom is het leuk om dat is mee te maken. Ook de 10 km run met al die mooie tempels lijkt mij ook erg indrukwekkend en Mia. Je hebt hem uitgelopen in die hitte. Wel mooi van die "haas" Cees die je van water voorzag geweldig gewoon. Ook bedankt voor de mooie kerstkaarten en de nieuwjaarswens. Wij wensen jullie natuurlijk ook een mooi nieuwjaar toe en veel plezier bij jullie project in Cambodja.
Groeten vanuit een kil Nederland(3gr)brrr
Mauricette en Eloy.
-
11 Januari 2015 - 07:10
Janneke:
Weer een geweldig verhaal!! Heb wederom genoten :-D
X. Janneke -
22 Januari 2015 - 16:23
Corrie Baljé:
Hallo Mia en Cees,
Ik ben een yoga-genoot van jullie van de zondaggroep bij Gera. Ik stel me zo voor,dat jullie je afvragen wie is dat.
Ik vroeg afgelopen zondag aan Gera of ze weleens wat van jullie hoorde en vandaar dat ze mij jullie block doorstuurde.
Jullie maken genoeg mee! Bruiloft(heel bijzonder) en de run,ook niet misselijk! Wel heel leuk om wat van jullie te horen! Het is hier inderdaad koud,zo rond de 0 graden. Ik wens jullie alle goeds toe! Groetjes Corrie Baljé -
03 Februari 2015 - 23:43
Gera:
Lieve Cees en Mia,
Wat leuk om weer zo'n verhaal te kunnen lezen. Wat maken jullie toch veel mee.
En wat een die-hards zijn jullie toch om ondanks de omstandigheden en de temperaturen, toch 10 kilometer te rennen. Wat zijn jullie toch een goed team samen; Cees die ondanks de blessure toch goed voor jou zorgt, heerlijk om te lezen.. (echte liefde!!!). Hoop dat het met de blessure van Cees inmiddels weer wat beter gaat?
Ik mis jullie wel hoor en denk heel vaak aan jullie. Ik wens jullie nog heel veel plezier in Cambodja met alles en met elkaar. Hoop dat jullie ook rustig aan kunnen doen want dat is ook belangrijk (Yin Yang...balans...)
Groetjes van Gera
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
